Cousin Tribulation’s Story was featured as The Short Story of the Day on Thu, Dec 28, 2017
-Սիրելի՛ Մերի, որպես եղանակին համապատասխան թեմա, ուզում եմ քեզ պատմել ամանորյա նախաճաշի մասին, որն ունեցել եմ, երբ փոքր աղջիկ էի։ Ի՞նչ ես կարծում, ի՞նչ էր դա։ Մի կտոր չոր հաց և խնձոր։ Ահա, թե ինչպես դա պատահեց և դա իրական պատմություն է, իրական է ամեն բառը։
Այդ առավոտ մենք իջանք ներքև նախաճաշելու՝ շողացող դեմքերով ու մաքրամաքուր գոգնոցներով։Մենք հայրիկին մենակ գտանք ճաշասենյակում։
-Շնորհավոր Նոր տարի, պա՜պ, որտե՞ղ է մայրիկը,- բացականչեցինք մենք։
-Մի փոքրիկ տղա եկավ ու աղերսելով ասաց, որ իրենք սովամահ են լինում տանը, այդպիսով ձեր մայրը գնաց որ տեսնի․․․ ահ, ահա և նա։
Մինչ հայրիկը խոսում էր, ներս եկավ մայրիկը՝ սառած, բավականին տխուր ու շատ հուզված։
-Երեխանե՜ր, մի՛ սկսեք, մինչև չլսեք, թե ինչ եմ ասելու ձեզ,- ասաց նա։
Ու մենք նստեցինք՝ ուշադիր նայելով նրան և մեր առջև դրված, ձեռք չտրված նախաճաշին։
-Այստեղից ոչ հեռու պառկած է մի աղքատ կին՝ նորածին երեխայի հետ։Այնտեղ վեց երեխաներ տեղավորվում են մեկ մահճակալի վրա, որպեսզի պաշտպանվեն ցրտից, քանզի նրանք վառելիք չունեն։ Այնտեղ ուտելու ոչինչ չկա: Ու մեծ տղան եկել էր ինձ ասելու, որ իրենք սովամահ են լինում այս սաստիկ ցուրտ օրվա ընթացքում։ Իմ փոքրի՛կ աղջիկներ, կտա՞ք նրանց ձեր նախաճաշը՝ որպես Նոր տարվա նվեր։
Մենք մի րոպե լուռ նստեցինք ու նայեցինք մեր դիմաց դրված հաճելի, տաք շիլային, սերուցքով կաթին և հաց ու կարագին: Քանի որ մենք դաստիարակվել էինք ինչպես անգլիացի երեխաներ, երբեք թեյ կամ սուրճ չէինք խմել ու շիլայից բացի ուրիշ ոչինչ չէինք կերել նախաճաշին։
-Երանի մենք կերած լինեինք մեր նախաճաշը,- մտածեցի ես՝ լինելով բավականին եսասեր երեխա ու նաև շատ սոված։
-Ես այնքան ուրախ եմ, որ դուք եկաք մինչև մեր սկսելը,- ուրախությամբ ասաց Նանը։
-Կարելի՞ է ես էլ գամ ու օգնեմ ձեզ՝ տանելու այն այդ խեղճ, փոքրիկ երեխաներին,- հարցրեց Բեթը, ով ուներ ամենանուրբ սիրտը։
-Ես կարող եմ տանել կճուճը,- ասաց փոքրիկ Մեյը՝ հպարտությամբ տալով այն ինչ ամենաշատն էր սիրում։
-Եվ ես կարող եմ տանել ամբողջ շիլան,- մեջ ընկա ես՝ ի սրտե ամաչելով իմ ունեցած առաջին զգացումից։
-Դուք պետք է հագնվեք ու օգնեք ինձ և, երբ վերադառնանք, մենք ուտելու մի բան կգտնենք,- ասաց մայրիկը՝ տեղավորելով հացն ու կարագը զամբյուղի մեջ։
Շուտով մենք պատրաստ էինք։ Նախ հայրիկը՝ մի զամբյուղ փայտ իր ձեռքին և ածուխ մյուս ձեռքին: Հետո մայրիկը՝ մի կապոց տաք հագուստով ու թեյնիկով: Նանը և ես տանում էինք տաք շիլայի կաթսան՝ երկուսով բռնած ու ամեն մեկս՝ մի սափոր կաթ: Բեթը՝ սառը միս, Մեյը` կճուճը, և իր հին թիկնոցն ու ճտքավոր կոշիկները: Եվ Բեթսին՝ աղջիկը, բերում էր տոպրակով կարտոֆիլ ու ուտելիք։
Բարեբախտաբար, դեռ շատ վաղ էր, ու մենք գնացինք հետևի փողոցներով, այսպիսով մեզ գրեթե ոչ ոք չտեսավ ու ոչ ոք չծիծաղեց զվարճալի տեսարանի վրա։
Ինչպիսի աղքատ, դատարկ, թշվառ վայր էր դա, վստահ։ Կոտրված պատուհաններ, առանց վառելիքի, մաշված շորեր, լացող երեխա, հիվանդ մայր և մի խումբ գունատ, սոված երեխաներ՝ իրար գրկած, մեկ ծածկոցի տակ փորձում էին տաքանալ։ Ինչպես այդ մեծ աչքերը ապշած նայեցին ու կապտած շուրթերը ժպտացին, երբ մենք ներս մտանք։
-Ա՜հ, Տեր Աստված։ Բարի հրեշտակներն են, որ եկել են մեզ մոտ-, բացականչեց խեղճ կինը՝ երջանկության արցունքներն աչքերին։
-Ծիծաղելի հրեշտակներ՝ բրդյա գլխարկներով ու կարմիր թաթմաններով,- ասացի ես ու նրանք բոլորը ծիծաղեցին։
Հետո մենք անցանք գործի ու տասնհինգ րոպե թվում էր, թե մենք իրոք փերիներ ենք ու աշխատում ենք այնտեղ։ Հայրիկը կրակ վառեց հին բուխարու մեջ ու ծածկեց կոտրված պատուհանն իր սեփական գլխարկով ու վերարկուով։ Մայրիկը դողացող երեխաներն նստեցրեց կրակի շուրջ ու խեղճ կնոջը փաթաթեց տաք շորերով։ Բեթսին ու մնացածս սեղան գցեցինք ու կերակրեցինք փոքրերին։
Ի՜նչ հաճելի էր։ Հայրիկը, սրբիչն օգտագործելով որպես գոգնոց, կերակրում էր ամենափոքր երեխային: Մայրիկը հագցնում էր խեղճ, փոքրիկ նորածնին այնպիսի քնքշությամբ, ասես իր սեփական երեխան լիներ։ Բեթսին մորը թեյ տվեց՝ մխիթարելով, որ լավ օրերը գալու են։ Նանը, Լուն, Բեթը ու Մեյը ցատկոտում էին յոթ երեխաների հետ՝ խոսելով, ծիծաղելով ու փորձելով հասկանալ նրանց ծիծաղելի, կոտրված անգլերենը։ Շա՜տ ուրախ նախաճաշ էր, չնայած մենք ոչինչ չկերանք։ Եվ մենք հեռացանք՝ թողնելով նրանց բոլորին մեծ հավատով և խոստանալով, որ կրկին անգամ հագուստ և սնունդ ենք տանելու։ Կարծում եմ, այլևս այն սոված, փոքրիկ աղջիկները չկային, ովքեր իրենց նախաճաշը տվեցին և Ամանորին գոհացան մի քիչ հացով ու խնձորով:
Dear Merrys:—As a subject appropriate to the season, I want to tell you about a New Year’s breakfast which I had when I was a little girl. What do you think it was? A slice of dry bread and an apple. This is how it happened, and it is a true story, every word.
As we came down to breakfast that morning, with very shiny faces and spandy clean aprons, we found father alone in the dining-room.
«Happy New Year, papa! Where is mother?» we cried.
«A little boy came begging and said they were starving at home, so your mother went to see and—ah, here she is.»
As papa spoke, in came mamma, looking very cold, rather sad, and very much excited.
«Children, don’t begin till you hear what I have to say,» she cried; and we sat staring at her, with the breakfast untouched before us.
«Not far away from here, lies a poor woman with a little new-born baby. Six children are huddled into one bed to keep from freezing, for they have no fire. There is nothing to eat over there; and the oldest boy came here to tell me they were starving this bitter cold day. My little girls, will you give them your breakfast, as a New Year’s gift?»
We sat silent a minute, and looked at the nice, hot porridge, creamy milk, and good bread and butter; for we were brought up like English children, and never drank tea or coffee, or ate anything but porridge for our breakfast.
«I wish we’d eaten it up,» thought I, for I was rather a selfish child, and very hungry.
«I’m so glad you come before we began,» said Nan, cheerfully.
«May I go and help carry it to the poor, little children?» asked Beth, who had the tenderest heart that ever beat under a pinafore.
«I can carry the lassy pot,» said little May, proudly giving the thing she thing she loved best.
«And I shall take all the porridge,» I burst in, heartily ashamed of my first feeling.
«You shall put on your things and help me, and when we come back, we’ll get something to eat,» said mother, beginning to pile the bread and butter into a big basket.
We were soon ready. First, papa, with a basket of wood on one arm and coal on the other; mamma next, with a bundle of warm things and the teapot; Nan and I carried a pail of hot porridge between us, and each a pitcher of milk; Beth brought some cold meat, May the «lassy pot,» and her old hood and boots; and Betsey, the girl, brought up the rear with a bag of potatoes and some meal.
Fortunately it was early, and we went along back streets, so few people saw us, and no one laughed at the funny party.
What a poor, bare, miserable place it was, to be sure,—broken windows, no fire, ragged clothes, wailing baby, sick mother, and a pile of pale, hungry children cuddled under one quilt, trying to keep warm. How the big eyes stared and the blue lips smiled as we came in!
«Ah, mein Gott! it is the good angels that come to us!» cried the poor woman, with tears of joy.
«Funny angels, in woollen hoods and red mittens,» said I; and they all laughed.
Then we fell to work, and in fifteen minutes, it really did seem as if fairies had been at work there. Papa made a splendid fire in the old fireplace and stopped up the broken window with his own hat and coat. Mamma set the shivering children round the fire, and wrapped the poor woman in warm things. Betsey and the rest of us spread the table, and fed the starving little ones.
What fun it was! Papa, with a towel for an apron, fed the smallest child; mamma dressed the poor little new-born baby as tenderly as if it had been her own. Betsey gave the mother tea, and comforted her with assurance of better days for all. Nan, Lu, Beth, and May flew about among the seven children, talking and laughing and trying to understand their funny, broken English. It was a very happy breakfast, though we didn’t get any of it; and when we came away, leaving them all so comfortable, and promising to bring clothes and food by and by, I think there were not in all the hungry little girls who gave away their breakfast, and contented themselves with a bit of bread and an apple of New Year’s day.
Էլեն Սարատիկյան 